Czas mija nieubłaganie. Aż nie można nadążyć. Już 1/12 roku za nami. A dopiero zaczynał się poprzedni. To jest takie dziwne. Nie mam nawet słów którymi mogłabym opisać moje odczucia co do tego wciąż upływającego czasu.




Dopiero zaczął się tydzień, a już dobiega on końca
Niebawem przywita nas wiosna pachnąca.
Znów zacznę rymować,
resztą świata się nie przejmować.
Śniąc marzenia o lecie gorącym
I słońcu tak pięknym, oślepiającym  

Internet mnie nudzi. Po półgodzinnych siedzeniu w całkowitej bezczynności wzięłam się za napisanie tutaj kolejnych kilku zdań. Mija pierwszy tydzień ferii spędzony na siedzeniu w domu i rozwijaniu siebie. Mogłoby to nawet brzmieć ciekawie, jednak zaczyna już być nudzące. Czując w głębi Helenka potrzebuje aktywnego pozbycia się energii kłębiącej się w niej od kilku dni. Chwilowy wypad na rower z koleżanką? Nie wypaliło. Dosłownie. Magiczna energia i wielka chęć pozbycia się jej została. Trochę smuci mnie fakt, że robi się tak ciemno tak szybko. Jak wiele rzeczy można robić  w czasie zbliżonym do wakacji?!?
 A to tylko z powodu światła. Niby są lampy i ogólnie oświetlenie lecz ma się ono nijak do ciepłego światła słonecznego.